«سالیان»، کتاب سجاد سامانی پس از «ایما» ست که به عنوان یکی از مجموعه کتاب های شعر معناگرا در 85 صفحه توسط انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است. این کتاب شامل 40 غزل با مضامین عاشقانه ، آیینی و مناجاتی ست که با نام سال‌های متوالی در این مجموعه نام گذاری شده اند و هر غزل در واقع یک سال محسوب میشود. این غزل ها در سنین22 سالگی تا سن 25 سالگی شاعر سروده شده اند و به خوبی میتوان سیر صعودی برتری و پختگی را در اشعار مختلف مشاهده کرد.
لازم بذکر است مضمون بیشتر این اشعار ، آیینی و مناجاتی ست اما بر خلاف بسیاری از اشعاری که با این مضامین سروده میشوند ، نگاه مناجاتی دارند و میتوان تأسی از ادعیه ها و مناجات را در آنها مشاهده کرد . به عنوان مثال میتوانیم به غزل اول این مجموعه اشاره کنیم که شاعر در بیت دوم آن گفته است :
"مرا اگر به جهنم بیفکنی ای دوست ... هنوز نعره بر آرم که دوستت دارم "
و ما با با کمی دقت متوجه می شویم که شاعر به خوبی توانسته است فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی و مناجات شعبانیه را در شعر جای کند. همه ی اینها در کنار مضامین ناب ، روان بودن اشعار و استفاده از مفاهیم نئو کلاسیک موجب شده است که سالیان یک مجموعه شعر متمایز باشد که به عقیده شاعر آن نیز ، نسبت به مجموعه قبلی از لحاظ پختگی و زاویه دید شاعر به فضای عاشقانه و فضای مناجات و آیینی برتری داشته و بدون شک مخاطب از خواندن آن لذت خواهد برد.
غزل زیر از اشعار سالیان است که بعنوان سخن پایانی آن را با یکدیگر مرور میکنیم :
آرزویم بود و با خلقی بیانش کرده ام
وای بر من آرزوی دیگرانش کرده ام
نیمه جانم کرد ، اما تیر آخر را نزد
شکر می گویم که قدری مهربانش کرده ام
دوستان این روز ها از هم گریزانند و من
دشمنی دارم که در دل میهمانش کرده ام
سالیانی رفت و از دردم کسی آگاه نیست
بس که با لبخند مصنوعی نهانش کرده ام
امتحان عاشقان دوری ست اما قلب من،
طاقت دوری ندارد ؛ امتحانش کرده ام