شعری از فائزه سالاری
یک جفت چشم سرخ و سراسیمه
هر گوشه اش میان تکاپویی...
ان ها که مردمان سخن چینند
در پوست های کوچک گردویی!
ان جفت چشم تیره ی تب کرده...
[شب را دونیم کرده به هشیاری]
اشکال نارس سخن آلودی
مابین ساده بودن و دشواری!
بر گونه چند دانه ی قرمز رنگ،
[سیبی میان برکه ی زردآلو!]
روی سرش خمیده درختان از
سنگینیِ تراکم خرمالو
لب های صورتیِ غزل خوانش
یک منحنیِ بسته ی آرامند!
پایان فصل کوچ پرستوهاست
وقتی پرنده ها همه در دامند!
انگشت های زخمی دستش را
در تشت های سرخ، حنا کرده!
بر اشتیاق روشن اندامش
دیوارِ سنگریزه بنا کرده
خود را چپانده پشت خودش هربار
لولیده لای پیچک دستانش
هی ماشه را چکانده و جان داده
پشت سلاح کوچک دستانش
بازخم های تن به تنش جنگید...
سرباز کرد رو به غمی دیگر
هر لحظه پوچ بودن دنیا را
آغاز کرد در عدمی دیگر
تووی لباس هاش خودش را دید
جای مترسکی سر یک جالیز!
مثل کسی که در بغلش گیرد،
آغوش استخوانی رخت آویز
در فکر های کوچک دنیایش
این قسمت از مسیر که پیدا نیست...
از مرگ می هراسدو جز این هم
اینگونه هیچ چیز هویدا نیست
زمستان۹۶