شعری از فائزه سالاری
جلوی صخره ی هوسبازی
موجی از ترس باد می رقصد
همه پچ پچ کنان خبر دارند!
موج بیچاره شاد می رقصد
می روم سوی جشن غمگینش
پشت سر صخره پیش رویم سد
حال آنکه گرفته ام در دست
نامه ای سر به مهر و بی قصد
میدوم بی هوا...سراسیمه...
مثل مرغان مست بر امواج
پی آن تکیه گاه نا آرام
خانه ای پشت آرواره ی کاج..!
پاره های حروف اسمش را
می مکد شوره زار لب هایم
به گناه که مستحق عذاب...
مستحق ابی لهب هایم؟
مانده جای کنار ناخن هاش
پشت پاهای استخوانی من
نامه ام حامل پیام بدی ست...
دعوت از او به میهمانی من
من کسی بوده ام که گم شده بود
پشت چشمان بی ملاحظه ات
حلقه ای از تعهدی که نبود...
یخ زده تووی دست فائزه ات
یک زن و یک جهان مقابل او
نامه ای سر به مهر حامل او
هر که از راه می رسد سنگیست
که می افتد به جان ساحل او
من زنم یک جهان مقابل من
که نشستی عجیب در دل من
که قوانین تو نوشته شدند
تووی میدان شهر بابل من
تو خودت را بجای من بگذار
من زنم بحث موج و ساحل نیست
میتوانی وفا کنی به کسی
که برای تو عشق قایل نیست؟؟
من زنم هرچه خوب می جنگم
بیشتر زخم میخورم از تو
من بلد نیستم برقصم شاد
وقتی انقدر دلخورم از تو
زمستان۹۵