شعری از فائزه سالاری

آبی میان رود می خیزد
 در جلبکانِ سبز دم کرده
قد می کشد آرام و میریزد
در قالبی باریک و خم کرده

 

از آفتاب صبح می جوشد
بر خاک آزادانه می رقصد 
در اوج خوشحالیو سرمستی 
گویی زنی در خانه می رقصد

 

یک نو عروس مست که هر صبح
یک خانه را از خواب می گیرد
یک همدم هشیار و با دقت  
آغوش اورا قاب می گیرد

 

با حرکت آرام دستانش
وا می کند آهسته جایی را
بین تماس گوش و انگشتش
می جوید آویز طلایی را 

 

 پشت کمان گردنی باریک
آرام کرده سینه ریزش را 
با عطر چای و پونه ی وحشی
آراسته ترکیب میزش را 

 

هرچند در آغاز این راهند
با اشتیاقی پوچ و بی بنیاد
گویی تنی با روح یکتایی 
پچ پچ کنان سر می دهد فریاد 

 

از شکل آن سرپنجه های گرم
موهاش گویی موج می گیرد!
جایی میان چشم یکدیگر
 لبخند هاشان اوج می گیرد

 

بی آنکه حرف از خواستن باشد!
با گام های نرم و سنگینش...
بادامنش... گل های رنگینش...
با لغزش چین های پایینش...

 

خون می کند در قلب هم رزمش
گویا شراب آورده در بزمش 
تکلیف چشمانش مشخص نیست
یک اختلال افتاده در نظمش!

 

خوشبختی بانوی این خانه
با ریز بینی هاش تکمیل است
خوش ذوقی زن های قشقایی
از دقت مردان آن ایل است! 

 

هرجای این باغ آبراهی سست
در پیچ و تابی جسته راهی را
بی انکه چیزی بر زبان آرد 
درخواست کرده تکیه گاهی را

 

گویی همان بانوی شورش خواه
پشت طلوعی چیده میزش را
جا داده روی بوته ها عطری...
روی درختان سینه ریزش را

 

اما خودش پنهان شده جایی
تا دامنی بر تن کند با ذوق
آماده باشد جای مخصوصی
تا صبح را روشن کند با ذوق

تابستان۹۶