شعری از مرضیه انساندوست

بازگشتیم به شهر

وتاول هایمان را 

   زیر لباس ها پنهان کردیم
شهر زیر پای عابران
    زخم برداشته بود
و خونی که بند نمی آمد ادامه بارانی بود
  که روزی زیر آسمان سردشت 
    بر ما بارید بود
چتر به همراه نداشتیم
جان پناه نداشتیم

مردمان خاورمیانه ایم
    و باران بر همه ما یکسان می بارد
بر یمن ، 
        شام 
و بر گونه های زخم خورده ما !