شعری از امیرعباس بختیاری

نگااه پنجره اي باز شد به سوي تنت
و ديد رفته به تاراجِ باد پيرهنت

که باد هيزِ خزان دستِ سخت و سردش را
کشيده است به گرمي،به نرميِ بدنت

و باز پنجره مي ديد از ميانه ي مِه
که گوشه گوشه ي اين باغ مي رود سخنت

تمام باغ تورا ديد با لباسِ خزان
درست لحظه ي از شرم شعله ور شدنت

تو شرم مي کني و سرخ مي شوي کم کم
غروب ها که شفق شعله مي کشد به تنت

و ديد بعدِ خزان نوبت زمستان است
چه برف ها که به جانت نشست و شد کفنت

#امیر_عباس_بختیاری