اوکه وقت آه‌های بی‌امان
با سکوت خود
در سرم هوار می‌کند،

اوکه شب به شب
وقت بغض‌های ناگهان
-مثل کودکی جسور- 
زنگ خانه‌ی دل مرا 
می زند، فرار می کند

در دقایقی که اشک، 
کاغذ مرا 
خط خطی و تار می‌کند،
چه کار می‌کند؟