چهارمین کارگاه نقد شعر اردوی سوم دوره ششم آفتابگردان ها در بوشهر صبح جمعه با حضور «سیدمحمدجواد شرافت» و «حسین دارند» و با شعرخوانی شش شاعر آفتابگردان برگزار شد.
«امیرحسین خالقی» اولین شاعری بود که برای شعرخوانی دعوت شد و غزلی با این مطلع خواند: « زلف در باد پریشان و رها ریخت به هم/ آتشی بود که ایمان مرا ریخت به هم» شرافت در نقد این شعر اظهار داشت: برای من سخت است نظر دادن درباره شعر کسی که اولین بار می شنوم. نمی شود انتظار واحدی از همه شاعران داشت. علی رغم این نکته این شعر دارای شیرینی زبان بود و شاعر در  انتخاب واژه ها دقت خوبی داشت.
دارند نیز در ادامه خاطرنشان کرد: آنچه که من برداشت کردم انسجام خوبی در سروده بود. محور افقی و عمودی رعایت شده بود و مقداری نیز حافظانه بود که با توجه به سابقه شاعری ایشان قابل توجه بود. اندیشه و عاطفه داشت و عبارات خوب پشت سر هم چیده شد بود.
«توماج نفیسی» از رشت نیز شاعر دومی بود که چارپاره با این مطلع خواند: «چشمت به پرچمی که در این طوفان/ مشغول پای کوبی غمگینی است/ حق داشتی مچاله شوی سرهنگ! بر شانه ات ستاره سنگینی است»  
دارند: یکی از انتظارات از شاعر متعهد این است که شعرش نیز متعهد باشد و به موضوعاتی فراتر از دغدغه های شخصی بپردازد چنانکه این شاعر عزیز به این نکته توجه داشته است. 
شرافت بابیان اینکه در وهله اول باید تشکر کرد از شاعر که غزل نخواند و ژانر روایت را انتخاب کرده بود، افزود: شعری که شنیدیم دارای روایت شاعرانه بود. بعضی وقتها روایت های شاعرانه، واقعا شاعرانه نیست بلکه موزون است. نکته دوم اینکه اگر شاعر در جزییات شعر نیز اگر دقت لازم کند کار بهتری خواهد شد.
در ادامه «حجت رجبی» از رشت شعری آیینی با این بیت آغازین تقدیم کرد : «پیچیده نامت در زمان ها در مکان ها/ قاصر شدند از گفتن مدحت زبان ها»
دارند در نقد این شعر تصریح کرد: نیاز نیست حتما خودمان را مجبور به سرودن شعر آیینی کنیم بلکه باید از درون جوشید. شعر آیینی از هر جهت که باشد مسئولیت زاست و داری مرز است و این مرزها باید رعایت شود. هرکس که وارد این عرصه می شود حتما افت و خیزهایی دارد که لازمه آن مطالعات گسترده است. هم چنین بعضی از واژه های این شعر غیرملموس بود که شاعر می تواند آن ها را اصلاح کند.
شرافت نیز بیان کرد: در مجموع شعر خوبی بود اما بعضی کلمات به این نیاز داشت که شاعر بیشتر آن را بپروراند. در مصرع های اول باید وقت بیشتری گذاشت. چنانکه مصرع های اول شاعرا بزرگی چون محمدعلی بهمنی جان دار تر از مصرع های دوم است. در حالیکه معمولا شاعران مصرع اول اعتنایی ندارند.
«حسام الدین برزگران» از تهران نیز شعر سپیدی خواند: « ما معلم خوبی نداشتیم/ و غلط آموختیم هر واژه ای را که معنای جهانی داشت...»
دارند در نقد این اثر تصریح کرد: شعر سپید مشکل تر از غزل است چون در این قالب شاعر هر لحظه باید مراقب باشد تا شعر تا با نثر ادبی یکی نشود. حذف افعال و ایجاز بسیار مهم است و گاهی یک جمله ممکن است جایگزین چندین فراز شود. از سوی دیگر دیدگاه خوب نیز در شعر سپید مهم است که در شعر ایشان دیده می شود.
«حسن زرنقی» نیز غزلی مهدوی با این مطلع خواند:  «هرچند غایب ولی در اندیشه حاضرانی/ چون کعبه! ای روح ایمان! در حلقه زائرانی» دارند در نقد شعر اظهار داشت: شعر آیینی مرز معینی دارد و شاعر باید معرفت و شناخت داشت و لازم است دانسته های خود را به نحو هنری بیان کند بنابراین ژانر شعر آیینی بسیار سخت و حساس است.  شعرهای خوب شعرهایی اند که چندلایه اند و بتوانند تعمیمی پذیر باشند.
«حنظله ربانی» نیز غزلی با این مطلع خواند: «قلم که تحفه ای از شعر تازه در برداشت/ به احترام تو از سر کلاه را برداشت» شرافت در نقد این شعر گفت: وصله ناجور بودن بعضی کلمات مثل آکولاد از نکات منفی این غزل است. ماه نو ایراد وزنی دارد چرا که نمی توان آن را اشباع دانست پس باید تجدید نظر شود. تنوع در قافیه و ردیف هم قابل تقدیر بود اما برای بعضی از آنها مقدمه چینی لازم نشده است.
«محمدجواد قیاسی» اهل نوآباد دلفانِ استان لرستان، آخرین شاعری بود که به خوانش غزلی با این مطلع پرداخت : «از اینجا خسته ام اینجا برای خسته ها جا نیست/ کسی را با پریشان حالی ام میل مدارا نیست» شرافت نیز درخصوص این شعر تصریح کرد: بعضی واژه ها را می شد حذف کرد چراکه شعر عالم شگفتی ها ست پس باید به کشف های تازه رسید نه اینکه حرف های دیگران را تکرار کرد بنابراین شاعر جوان نباید اسیر از روی هم نویسی ها شود.
دارند نیز ادامه داد: کلماتی مثل "ریاضیدان" و"بس کن" خیلی با کسی که شاعر از او گله می کند متناسب نیست و لازم است اشکال های زبانی این چنین، مورد بازبینی دوباره قرار گیرد.