مجموعه غزل برف و برنو
سروده مرجان بیگی فر
از اعضای دوره سوم آفتابگردانها
انتشارات نزدیکتر
کتاب برف و برنو فرزند طبیعت است.فرزند کوه و برف و نغمه های اصیل.فرزند غم های کهن کوهستان و دردهای دیرین مردمانش.از زمان مشروطه تا به امروز.وشاید فرداهای پس از این.روح برف و برنو با احترام به یکی از مهم ترین طبیعت گرایان معاصر-نیما یوشیج- سرشار از گفت گو با طبیعت و محیط پیرامون است.گاه این گفتگو زمزمه های عاشقانه است و گاه پژواک صدای اعتراضی که در سرتاسر کوهستان میپیچد.گاه نوای غمگین نی نوازی چوپانیست در غروب سردسیر و گاه صدای سرنای شادی نوروز.این کتاب در بستری از بومی گرایی و توجه به عناصر طبیعی به مسایل اجتماعی سیاسی نیز پرداخته و می توان آن را کتابی با فضای عاشقانه، اجتماعی و سیاسی دانست.
در ادامه غزلی بخوانید از «برف و برنو»:
چون زاگرس روياي يك شب برف سنگين داشت
زاينده رود تشنه بر دل داغ ديرين داشت
از پنجره هر صبح اين كابوس پيدا بود
بي برف، اندوهي كه تصوير جهانبين* داشت
چوپان ني اش آتش گرفت از خشكسالي ها
هر شب شنيدم، بر لَبش تصنيف غمگين داشت
يادش بخير آن روزها هر چشمه مي جوشيد
آغوش كوهستان حكايت هاي شيرين داشت
از "خوشه هاي خشم" آتش سر بر آورده ست
اي كاش گندمزار خرمن هاي زرين داشت
دارد زمستان مي رود اما بهاري نيست
در "باغ بي برگي" اميد برگ و باري نيست
تَكرار كردن هاي ما فرجام غمگين داشت
*جهانبين نام كوهي در چهارمحال و بختياري