شب دوم اردوی آفتابگرادن های دوره هفتمی بود و شاعران هم چنان گرم و صمیمی و با مهر و اشتیاق کنار یکدیگر جمع شده بودند که گفتگویی صمیمانه و جذاب با استاد علی محمد مودب داشته باشند.
در همان ابتدا صحبت های آقای مودب در جواب این سوال شروع شد که: «در انجمن ها و جلسات و محافل شعری جدا از فواید و تاثیرات خوب آیا تکرار سلیقه ها و نقد های اشتباه و غرض ورزانه می تواند آفاتی را به شعرهای امروز وارد کند؟»
مدیر عامل شهرستان ادب در جواب این پرسش بیان کرد: «شاعر ضمن حضور در هر محفلی باید هدف خود را بشناسد و توانایی تشخیص خوب ها و بد ها را داشته باشد و همچنان که از خوبی ها و مثبت ها استفاده می کند از نکات منفی تاثیری نپذیرد تا با آفت ها درگیر نشود.»
در ادامه اضافه کرد: «باید از مطالعه اشعار شاعران بزرگ بسیار بهره مند شد اما شاعر با وجود استفاده از متون بزرگان باید اهل دقت هم باشد اهل زندگی هم باشد و روح شعرش با زندگی امروز پیوند بخورد. شاعری که خود را فقط در دریای متون کهن فارسی بیاندازد موفق نمی شود. شأن شاعر این است که مدام زندگی اجتماعی امروزه را مورد بررسی قرار دهد و رصد کند و آن زمان است که زبانش می تواند در پیوند بین متن کهن و زندگی امروز با نشاط و زنده و سالم و تازه بماند.»
شاعر کتاب سفر بمباران افزود: «شاعر باید یک دستش در دست متن کهن باشد و دست دیگر در دست زندگی امروز؛ هرچند این زندگی فخامت ادبی نداشته باشد اما سرزندگی و زیبایی و نشاط دارد.»
و با مثالی قابل فهم گفتند: «که در این پیوند هر دو دست خاصیت کشسانی دارند یعنی هم متون کهن شاعر را به سمت خودش میکشد هم زندگی اجتماعی امروز او را به سمت خود میبرد و شاعر باید در این بین قَدَر باشد و هر دو در محدوده ی قدرت شاعر قرار بگیرد.»
او باید در صحنه ی زندگی مجاهده کند و در کلمات و حادثه های زندگی روزمره دقت کند
علی محمد مودب در پایان متذکر شد: «با شکوه از روزمرگی ها حرف بزنید. پیوند بین سنت ادبی و عطر زندگی امروز شعر را با شکوه می کند. متن های کهن را جدی بخوانید اما خود را تسلیم آن نکنید که متن اصلی برای شما متن زندگی ست.»
وی خاطرنشان شد: «شعر خوب دو ایستگاه دارد: ایستگاه زندگی و میراث ادبی. و باید از هر دو درست و متعادل استفاده کرد. در زندگی خود زنده تر باشید در عشق زنده تر باشید تا شعر شما متمایز تر باشد.»