اولین اردوی آقایان عضو هفتمین دوره آموزشی شعر جوان، آفتابگردان‌ها، کار خود را این بار با 90 شاعر جوان از نقاط مختلف کشور آغاز کرد. علی‌محمد مؤدب، شاعر و مدیرعامل مؤسسه شهرستان ادب، در اولین کلاس این دوره آموزشی که عصر سه­شنبه، نهم مرداد، با موضوع «جهان شعر و جهان شاعر» برگزار شد، به بیان نکاتی پیرامون شعر و سلوک شاعرانه پرداخت.

 او در ابتدای سخنش با بیان اینکه همیشه افراد بسیاری به سمت قله‌ی شعر حرکت کرده‌اند اما فقط تعداد اندکی به آن رسیده‌اند، گفت: «اما رسیدن به قله‌های شعر با شعر گفتن محقق نمی‌شود و تنها راه تحقق آن شاعر شدن است. هرچند ممکن است کسی با یادگیری فن، شعر بگوید ولی آنچه ارزشمند است شاعر است و شعر متمایز تنها می‌تواند محصول شاعری متمایز باشد». او در ادامه یکی از مشکلات شعر امروز را تمرکز بر روی محصول و شعر به­جای تمرکز بر شاعر و خالق، دانست و سپس با طرح این سؤال که «چرا شعر؟» گفت: «پاسخ به این سؤال منجر به شناختی خواهد شد که باعث می­شود برای سفر سنجیده و درست به سمت شعر و شاعری نقشه داشته باشیم و گاهی مسیرمان را ارزیابی و نقد کنیم، پس اگر به این شناخت برسیم راهمان راه ساده­تری خواهد بود»

شاعر کتاب «دست­خون» در ادامه افزود: «شعر دو ایستگاه دارد؛ ایستگاه متن و میراث ادبی و ایستگاه زندگی؛ و آنجا که شاعر و شعر او را متمایز می‌کند ایستگاه زندگی شاعر و یا همان سلوک شاعرانه اوست. در حقیقت ایستگاه اول و آخر، ایستگاه زندگی است و شعر اصیل از ایستگاه زندگی آغاز می­شود و به همین ایستگاه ختم می­شود و مطالعه آثار دیگران و شرکت در انجمن­های ادبی تنها ایستگاه میانی است». وی با تکرار این موضوع که شاعری یک نوع زیستن و مقامی از مقامات انسان است، راه رفتن به‌سوی این سبک از زندگی را دقت در زندگی شاعران بزرگی مانند و همچنین مطالعه زندگی عرفا و اولیای خدا دانست. او ابتدا درباره اهمیت مطالعه زندگی شعرای بزرگ گفت: «شاعران بزرگ به نگاه شاعرانه رسیده‌اند و می‌توانند از هر چیزی حرف تازه‌ای بزنند و ما اگر مانند آن­ها نشویم و معمولی بمانیم نخواهیم توانست حرف تازه‌ای بزنیم؛ چون سرچشمه تازگی روح ماست و باید برای متمایز شدن و حرف تازه گفتن از درون تغییر ایجاد شود، تا این شاعرانگی در تمام حالات با انسان همراه شده و شاعر در همه حال شاعر باشد». سپس درباره مطالعه زندگی علما به این نکته اشاره کرد که «شعر از ماده‌ی شناخت است و اولیا از همه بهتر عالم را شناخته‌اند» و شاعران را به مطالعه سیره ائمه و سنن­النبی و همچنین سیره عرفا و شهدا دعوت کرد.

او سپس با این مقدمه که تنها شاعر می‌تواند حرف تازه‌ای بزند، به بیان خصوصیات شاعر پرداخت و افزود: «شاعری یک سبک زندگی یا به عبارتی، یک کار تمام‌وقت است و نمی‌شود لحظه‌ای از آن غافل شد». او همچنین اضافه کرد: «کار شاعر سفر سایه­هاست، رفتن به سفر سکوت است. او همواره به دنبال شناخت و توجه به چیزهایی است که دیگران نمی‌بینند و اصولاً شاعری همین توجه کردن و مدیریت توجهات شاعرانه است». او تأکید کرد که این تنها «شاعر» است که می­تواند حرف تازه­ای برای گفتن داشته باشد پس برای حرف تازه گفتن راهی جز شاعر شدن رویکرد شاعرانه به ادراک و توجه وجود ندارد.

مؤدب پس از آن با تکرار این گزاره که شعر از شناخت می‌آید، گفت: «شاعر در یک لحظه­ی پرتنش -چه تنش مثبت، چه تنش منفی­- شناختش در قالب اثری زبانی جلوه می­کند و این دریای شناخت را بارش‌های ریزی که زندگی ما را شکل می‌دهند و همین جزئیات زندگی روزمره، ایجاد می‌کند». او سپس ادامه داد: «هرچند که در گفتگوهای تمام آدم­ها و تعاملات آن‌ها می‌توان رگه‌هایی از شاعرانگی را دید، ولی اغلب هنرمند و شاعر یک‌جور با اتفاقات عادی زندگی برخورد می‌کند و یک فرد عادی طور دیگری. شاعر احساساتی نیست، حساس است و البته در مقابل اتفاقاتی که به نظر ساده می­آیند گاهی دچار تنش و احساسات می­شود و همین حساسیت نسبت به جزئیات زندگی روزمره است که شاعر را از آدم­های معمولی متمایز می‌کند و اینگونه است که شاعر می تواند کلمات و لحظات و دریافت­هایی از زندگی را در قالب شعرش جاودانه کند و به دنیای ادبیات هدیه کند».

او سپس با اشاره به اینکه این شاعرانگی و حساسیت گاهی شاعر را می آزاد، وقت او را می‌گیرد و در نظر بقیه ممکن است احساسات او بیهوده به نظر برسد، گفت: «با تمام دشواری‌های این مسیر، برای شاعر بودن، باید در یک ساحت‌ها و ساعت‌هایی غیرمتعارف بود. می­بینید که برخی ادای شاعری درمی‌آورند و تلاش می‌کنند با ادا خود را غیرمتعارف نشان دهند و من معتقدم همین ادا و تظاهر برای شروع به یک معنا درست است. برای