...
با این همه شاید بتوان گفت که در کودک تفکر، عین تخیل است اما در شاعر تخیل همان تفکر کودکانه است می‌گوییم کودکانه و نه کودک. شاعر معمولاً در سرودن به کودکی باز میگردد نه در تمام لحظات زندگی و طبیعی است که در دیگر مسائل و مراحل زندگی بزرگسالانه می اندیشد و سخن می‌گوید. از این روی می‌گوییم کودک هم شاعرانه فکر می‌کند، نه اینکه کودکیِ کودک، شرط کافی برای شاعری باشد. گاهی ممکن است شاعر شعری درباره کودکی سروده باشد ولی از چشم و دل و زبان کودک نباشد. و ممکن است شاعر در مورد مسائل دیگر، غیر از کودکی شعری گفته باشد ولی تفکر کودکانه کاملاً در آن محسوس باشد. و گاهی هم شعر درباره کودکی است و هم کودکانه است هر چند که در همه شعرها چنانکه دیدیم جلوه هایی از تفکر کودکانه را میتوان کشف کرد. زیرا همین که پای خیال و صور خیال و بازیهای زبانی و نمادین و... پیش بیاید نوعی بازگشت به کودکی صورت پذیرفته است. باز هم تأکید کنیم که نمی‌خواهیم شعر را در حدی محدود کنیم زیرا آنقدر میدانیم که نباید سنگ بزرگ تعریف را برداریم و آنقدر میدانیم که هر چه در مورد شعر بگویند و بگوییم همۀ شعر را نگفته ایم. زیرا همه اینها ممکن است شعر باشد ولی همه شعر اینها نیست.