حاشیه های آخرین روز از دومین اردوی بانوان آفتابگردان دورهء ششمی
کارگاه اول مهارت های زندگی نام داشت و مدرس خانم نفیسه ی فیاض بخش بودند. اولین و آخرین کلاس مشترک اعضای دوره ی تکمیلی و ششمی ها بود. مطالب بسیار مفیدی بیان شد. خانم فیاض بخش در خلال صحبت های ارزشمندشان به این نکته اشاره کردند که شما شاعران بایستی قدردان این موهبت ارزشمند باشید چرا که این نعمت یعنی توانایی شعر سرودن به هرکسی داده نشده است.
بعد از آن، آخرین کارگاه نقد با حضور آقایان علی محمد مودب و علی داودی تشکیل شد و شمار کمی از دوستان که شعرشان نقد نشده بود به قرائت شعر خویش پرداختند. اکثرا شعر با موضوع شهید حججی خواندند. در همان حین آقای علی محمد مودب در حالی بغض خویش را فرو خوردند، گفتند نام فرزند من نیز محسن است. من هم پدرم، اگر دو روز فرزندم تب کند زندگی برایم سخت میشود، قطعا داغ بزرگی بر دل پدر این شهید بزرگوار است.
بعد از پایان کارگاه ها اعضا مشغول جمع آوری ساک و وسایل خود شدند و بعد از نهار گروه به گروه مجتمع را ترک کردند. شوقی آغشته با غم در چشم های تک تک ایشان موج میزد. لحظه ی خداحافظی میشد برق اشک را در چشم های خیلی هاشان دید!
به راستی جز موسسه ی شهرستان ادب چه کسی میتواند چنین پیوند عمیقی بین شاعران جوان که البته سرمایه های شعر انقلاب و جوانه ی درخت ادبیات فارسی این سرزمین هستند ایجاد کند؟
این اردو هم به پایان رسید اما شعر پایانی ندارد. هر چه از حال و هوای خود و دیگر اعضا بگویم کم گفته ام. بنابراین به بیتی از حافظ بسنده میکنم:

قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز
ورای حد تقریر است شرح آرزومندی

والسلام
کوچک تر از همه و همیشه، آرزو کبیری نیا