شعری از فاطمه عارف نژاد
با خودت از آسمان شوري مدام آورده اي
خنده بر روي لب بيت الحرام آورده اي
با نگاه روشنت خورشيد عالم تاب را
با فروغ چهره ات ماه تمام آورده اي
نور پاشيدي به پستوهاي تاريك جهان
صبح صادق را به مهماني شام آورده اي
با نسيم آشنايي در بيابان حجاز
عطر و بوي جنت و دارالسلام آورده اي
از همان روز نخستين با همان لبخندها
مهرباني خدايت را پيام آورده اي
ساقيِ جمعيت لب تشنه ي شهرت شدي
باده و سجاده و تسبيح و جام آورده اي
يك بغل شيريني حق را براي مردمی
مشرك و بد اخم و تند و تلخ كام آورده اي
بعد ابراهيم و عيسي و كليم الله تو
يك كلام اي آخرين! ختم كلام آورده اي...