السلام علیک یا امیر المؤمنین

و زمین خسته از زمان شده است

خسته از دست این و آن شده است

قلب سنگ حرم ترک برداشت

کعبه از شوق نیمه جان شده است

دختر شیر، شیر نر آورد

شام تشویش روبهان شده است

" إنّ من شیعته لابراهیم "

او کنون جزو شیعیان شده است

یا علی! نام نیک ابراهیم

با وجود تو جاودان شده است

بردند سجده نیزه و شمشیر روی زخم

حی علی اقامه ی خون با وضوی زخم

تر کرده ای گلوی خودت را ز آب تیغ

سیراب گشته ای ز هزاران سبوی زخم

" از آب هم مضایقه کردند کوفیان "

تا با گلاب اشک کنم شستشوی زخم

صد شکر روی خاک تو عریان نمانده ای 

پوشیده ای به جای کفن زخم روی زخم

گوش تمام عرش خداوند پر شده است

از های های مادر و از های و هوی زخم

....................................................................

حالا چگونه پیش پدر می روی حسین!

با این لباس پاره و با این گلوی زخم

وقت قنوت سوز عطش را چه چاره است ؟

حی علی البکاء، علی بر مناره است

شش بیت ناب حضرت مادر غزل سرود

حالا رسید پیش خدا، چارپاره است

زیر عباست شیشه ی خوشبوی بی دری

باران گرفت؟ منتظر یک اشاره است

پاشیده است دست پدر خون صبح را

تا روز حشر بر سر گیتی ستاره است

تنگ غروب قصه ی ما هم به سر رسد

در قاب چشم قامت مردی سواره است

******

لب تشنه ای هنوز، علی! روی نیزه ها

اشک رباب، تشنه ی مادر چه کاره است ؟

وقت قنوت سوز عطش را چه چاره است ؟

حی علی البکاء، علی در مناره است

شش بیت ناب حضرت مادر غزل سرود

حالا رسید پیش خدا، چارپاره است

زیر عباست شیشه ی خوشبوی بی دری

باران گرفت؟ منتظر یک اشاره است

پاشیده است دست پدر خون صبح را

تا روز حشر بر سر گیتی ستاره است

تنگ غروب قصه ی ما هم به سر رسد

در قاب چشم قامت مردی سواره است

******

لب تشنه ای هنوز، علی! روی نیزه ها

اشک رباب، تشنه ی مادر چه کاره است ؟

قصه شروع می شود آغاز بهتری

تا می زنی برای دلم ساز بهتری

تنها دلم به بودن تو قرص می شود

لبخند توست نسخه ی اعجاز بهتری

دستان توست اوج دل انگیز بال من

دستان توست فرصت پرواز بهتری

دریای من تویی و منم بیقرار تو 

آغوش توست ساحل دلباز بهتری

از شاعران خوب جهان خوبتر منم

تا حسن توست قافیه پرداز بهتری

من را صدا بزن نشنیدم هنوز هم

غیر از صدای خوب تو آواز بهتری

حالا مرا دوباره عزیزم نگاه کن

چشمان توست نرگس شیراز بهتری

دوباره بغض گلو جمله ی سوالی من

ندیده است گلی را کسی حوالی من؟

هنوز منتظر تو دو چشم آیینه ست

که زل زده ست دوباره به قاب خالی من

نشسته بلبل زاری میان  ایوانم

کشیده غنچه ی نازی به دار،قالی من

به حال زردی باغم کلاغ می خندد

پرنده راه ندارد به خشکسالی من

گل محمدی من بپرس حال مرا*

که خاک «توست» درون دل سفالی من

******

نگفته بودمت ای گل که دوستت دارم؟

نگفته بودم و گفتم گل خیالی من!

*گل محمدی من مپرس حال مرا

به غم دچار چنانم که غم دچار من است

فاضل نظری

طبع مرا دوباره غزل پوش می کنی

از دوردست شعر مرا گوش می کنی

دلخور شبیه خش خش پاییز، ساز را

هر شب دچار غربت چاووش می کنی 

وقت سماع و هو زدنت کل شهر را

با های و هوی یکسره، مدهوش می کنی

آه شبانه روز مرا مثل آینه

هر بار بی بهانه فراموش می کنی

با زهر هجر قلب مرا نیش می زنی

خون مرا چو شهد، سپس نوش می کنی

با یک اشاره همدم محزون شاخه را

بر هجر باد غصه قلمدوش می کنی

با رد پای گمشده ای فصل زرد را

با گام خویش و جاده هم آغوش می کنی

*******

ای آشنای دورِ ندیده، تو کیستی؟

این قدر خوب، حرف مرا گوش می کنی!

مگر سواره بپرسد ز ایستاده سوالی؟

تو حال هجر چه دانی که بر سمند وصالی

به ساز دلخور خش خش خبر دهید صبا را

که هجر باد خزانی خمانده پشت نهالی

به چشم سر که ندیدم به از دو چشم سیاهت

مرا چه با سر و دیده؟ چه نکبتی! چه وبالی!

به شام طره بپوشان سفیدی مه خود را

خجل نما مه کامل به لطف نیم هلالی

شبیه ماه در آیی در آسمان وصالم

شبی به خواب من آیی...چه حسرتی!چه خیالی!

شبیه مرغک قالی که بال دارد و پر هم

به سر هوای پریدن، نه پر ولی و نه بالی

اگر چه شام فراقم هزار روز کشیده

دراز باد امیدم هزار سال جلالی