«دریاچه»

دوستت دارم

و از تمام حرف ها

صدا ها

واژه ها

جاری ام

چنان چون دریاچه ای

که در کوهستانی گرفتار شده

و از روزنه ای محال

خودش را

به دره پرتاب میکند...

آنقدر کوچک می شوی گاهی

آنقدر کوچک که در بلندترین برج ابر می ایستم

و تو را با دو قطره جشن می گیرم

چیزی یادم می آید

مثل شب های بارانی ایستگاه قطار

مثل شب های سپیدِ برفی

جمعه های سیب سرخ

در کنار راه های آهن

با لباس نیلی

به نشانی جنگل مرگ

یک نفر از جنگل مرگ می آید

از قلب گرفته ی زمین

از عمق گل محمدی

لای چشم های در هم رفته ی آب

مثل ظهر خلوت مرداد

یک نفر می آید...

"اولین شعر"

به یک پنجره

نیاز داشتم

تا به تو بگویم:

"دوستت دارم"

افسوس

که پنجره

با مشت تو شکسته بود...

از زیتون زاران سبز

با پرچمی از گیسوان سپید

در هجوم حمله ی وحشیانه ی باد به یک طرف

به سمت ات می آیم

در دستانم انار

در قلبم

گنجشک ها بالا و پایین می پرند

و تو

به همان سو می روی

که باد می وزد...