اهل ایرانیم و در هر جا تعارف می‌کنیم
توی کشتی یا هواپیما تعارف می‌کنیم
با فرودستان همیشه صاف و صادق بوده‌ایم
بیشتر ‌ما با اداری‌ها تعارف می‌کنیم
البته در آخر هر ماه، محض احتیاط
با دکان‌داران و کاسب‌ها تعارف می‌کنیم
گرچه حق با مشتری باشد ولی ما جای آن
با رئیس خود ز سر تا پا تعارف می‌کنیم
جان خود را گر قسم دادیم و تأثیری نداشت
لاجرم با جان یک دنیا تعارف می‌کنیم
در اداره یا که منزل نوکر هم می‌شویم
در خیابان فحش بد امّا تعارف می‌کنیم
تا ابد ما را جهان سومی خواهند خواند
بس که در هر روز ساعت‌ها تعارف می‌کنیم  
بی‌تعارف بودن اینجا عین نافهمی‌ست، ما
با تعارف فهم و دانش را تعارف می‌کنیم

نقد:
سوژة اصلی این کار منظوم -که البتّه شگرد آن نیز هست- تعارف کردن به عنوان یکی از مظاهر فرهنگ ایرانی است که خب  موضوع مهمّی است. البتّه امروزه راحت‌ترین کار برای طنز سرودن، انتخاب یک ردیف فعلی مثل «تشکّر می‌کنیم»، «عذرخواهی می‌کنم» و امثال این‌هاست که همیشه هم جواب نمی دهد؛ نمونه‌اش هم همین کار است! البته ضعف تألیف و مشکل قافیه هم در این کار کم نیست، مثل تکرار بی‌جای حروف ربط در مصراع «در اداره یا که منزل نوکر هم می‌شویم» و یا فعل «فحش بد تعارف کردن» و یا «با رئیس خود ز سر تا پا تعارف می‌کنیم». 
عدم وجود منطق طنز و شوخ‌طبعی از دیگر مشکلات این اثر است. فی‌المثل تعارف کردن زیاد، چه ربطی به جهان سومی بودن ما دارد و تازه اصلاً چه نکتة طنزآمیزی در این امر مستتر است که ما نفهمیدیم؟! مطالعة آثار طنزسرایان معاصر ایران از جمله عمران صلاحی، اسماعیل امینی (کتاب دکتربازی)، سعید بیابانکی (کتاب سکتة ملیح) و سعید سلیمان‌پور (کتاب خنده‌های فالش) را به این شاعر جوان و خوش‌ذوق پیشنهاد می‌کنم.