می‌توانستم برگردم
از رودخانه‌ها عبور کنم
از میان کوه‌ها بگذرم
و نایاب‌ترین گل دنیا را
از عمیق‌ترین درّه‌ها
برایت بچینم
اگر
لبخندت را می‌دادی
پارو بزنم
راه بروم
می‌بینی؟
لبخندت کافی بود
و نبود

نقد:
اثر حاضر، تصویری کلّی است و طرح کلّی شعری که می‌توانست کار خوبی باشد امّا شاعر نتوانسته این ایده را در قالب اثری جدّی و قوی از آب دربیاورد. کار حاضر بیش از اینکه به شعر و منطق شعری نزدیک شده باشد، به متنی ادبی نزدیک است.
یعنی اگر کار حاضر را به جای تقطیع و شکل نوشتاری شعری، پشت سر هم بنویسیم، چندان اتّفاق خاصی نمی‌افتد. البتّه این به معنای نثر بودن اثر نیست، چرا که می‌توان به راحتی رگه‌های خیال و عاطفه که هر دو از عناصر زیرساختی و کلیدی شعر امروز هستند را در این اثر مشاهده کرد.
بهره بردن از عناصر طبیعی و تلاش برای ساخت صورت‌هایی از تخیّل با استفاده از این عناصر، از جمله مهم‌ترین تلاش‌های شاعر 

برای حرکت به شعر از نثر است. از سوی دیگر در تمامی سطرها گونه‌ای احساس و عاطفه به صورت جدّی در شعر پخش شده است.
به طور کلّی، کار شکل و قوام یک کار کامل را ندارد امّا در حدّ و قدّ و قوارة خویش، قابل احترام است.