از زبان امیرالمؤمنین

دست مرا بگیر، بیا و بلند شو
هرچند هست دیر، بیا و بلند شو
راز تو را حسن به کسی سر نگفته است
این‌قدر رو مگیر، بیا و بلند شو
بر نان سفره جای دو دست تو خالی است
آماده کن خمیر، بیا و بلند شو
بانو چه‌قدر موی شما را سپید کرد
این قصّة اخیر، بیا و بلند شو
زن‌های شهر حال تو را جار می‌زنند
«زهرا شده‌ست پیر...» بیا و بلند شو
بانو سه ماه منتظر این دقیقه ام
دست مرا بگیر، بیا و بلند شو
آهسته جابه‌جا شو و این‌قدر پیش من
دندان به لب مگیر، بیا و بلند شو
زهرا برای چیست لباسی که دست توست؟
باید که یک حصیر، بیا و بلند شو

نقد:
در شعر محمدمهدی باقری چیزی که بیش از همه مخاطب شعر را درگیر می‌سازد، ردیف تقریباً طولانی شعر است که چفت و بست چندانی نیز با مضامین ندارد و تقریباً بدون کارکرد مناسب است و اگر هر چیز دیگری نیز به جای «بیا و بلند شو» گذاشته شود، مشکلی در خوانش و معانی شعر پیش نخواهد آمد و این برای یک شعر خوب، بد است. به عنوان مثال «آماده کن خمیر» یا «باید که یک حصیر...» با این ردیف بیگانه‌اند و یگانگی ایجاد نشده است. در ثانی تکرار بی‌مورد و بی‌رویة «بیا و بلند شو» چه دلیلی داشته است؟ آیا دغدغة معصوم بوده است که این همه تکرار شده است؟
نکتة دیگر اینکه شعر کلاسیک لزوماتی دارد که تقریباً باید رعایت شود، از آن جمله قافیه است که برای تکرار قافیه قوانینی وضع کرده‌اند و بیش از یک بار، اجازة تکرار قافیه را نداده‌اند. حال در این شعر قافیة بیت اول و دوم و شش و هفت همه «بگیر» و «مگیر» است و این موضوع به عنوان غلط قافیه محسوب می‌شود که باید فکری به حال این ابیات کرد.
دیگر موردی که در اشعار آیینی و برای مثال در این شعر باید گفته شود این است که شاعر آیینی‌سرا باید مراقب باشد برای غنی کردن عاطفة شعر از هر کلمه و عبارتی استفاده نکند و ساحت ائمة معصوم را نیز در نظر بگیرد و خدای نکرده به خاطر سوزناک کردن شعر، متوسّل به دروغ نشود. درست است که این شعر زبان حال امیرالمومنین(ع) در کنار جسم بیمار حضرت زهرا(س) است ولی بسیاری از عباراتی که در این شعر آمده است، مدرکی دال بر صحیح بودن آن‌ها وجود ندارد. به عنوان مثال اینکه «زنهای شهر حال تو را جار می‌زنند/ زهرا شده ست پیر...» یا «راز تو را حسن به کسی سر نگفته است».‌