سخت است او باشد، تو در تحریم باشی
در قلب خود، در مجلس ترحیم باشی

در راه قاف عشق، یادت باشد ای دل!
سالم نمی‌مانی مگر تسلیم باشی

دل در عذاب آتش نمرود یادت
مانده‌ست تا بر داغش ابراهیم باشی

در انتظار دست‌هایت مانده‌ام تا
بر درد زخم دوری‌ات ترمیم باشی

با تو هوای قلب من گرم است هرچند
از زاده‌های آخرِ تقویم باشی

نقد:

شعر خانم امیری از نظر رعایت نکاتی چون وزن و ردیف و قافیه، سالم است و نشان می‌دهد شاعر مراحل نخست مشق و سرایش را پشت سر گذاشته است و اکنون باید در جهت پرورش طبع و مطالعات جدّی و عمیق گام بردارد؛ اعم از مطالعات شعری و غیر شعری.

آنچه در مورد این شعر بارز است، این است که فاصلة آنچه شاعر می‌اندیشد و آنچه می‌سراید، یعنی فاصلة ذهن و زبان او زیاد است و اگرچه مضامین را درست به ذهن می‌آورد امّا در مرحله‌ای که باید آن را روی کاغذ بیاورد، دچار مشکل است. البتّه این مشکل، عمومی است و برای همة شاعرانی که در حال عبور از پلّه‌های نخستین شعر هستند رخ می‌دهد. توصیه می‌شود در این وهله، شاعر در عین اینکه مطالعة همزمان از بزرگان معاصر (حسین منزوی، قیصر امین‌پور، اخوان و...) و قدما (حافظ، سعدی، مولانا و...) را در برنامة خود می‌گنجاند، تمرین و به اصطلاح قدما، مشق، را نیز از یاد نبرد و تکنیک‌هایی که می‌آموزد را در کارزار سرایش به کار ببندد و به تدریج بتواند از این مرحله عبور کند. میزان موفّقیت و توقّف شاعر در این مرحله، رابطة مستقیمی با تلاش و نبوغ شاعر دارد.

هیچ مشقی برای شاعر بی‌نتیجه نیست و هر مشقی قدمی رو به جلوست، به شرطی که سیر طریق، عاقلانه و مبتنی بر مشاهده و مطالعة دقیق باشد. بی‌شک خانم امیری می‌توانند با برنامه‌ریزی و پیگیری، اشعار بسیار بهتری بسرایند.