اگر پرنده شویم
آسمان به کجا فرار می‌کند؟
اگر باد
برگ‌ها به کجا؟
بلند بلند گریستیم
به روزهایی که
اولین انسان
پشت درختان پنهان می‌شد
به تصاویری که
در انتهای یک غار
ما را به هم نشان می‌دادند
گریستیم
و ساختِ ساعت
همه‌ی ما را پیر کرد!
عقربه‌ها را نگه می‌دارم
چیزی عوض نمی‌شود
انگار
کسی، چیزی
با دست‌هایش
زمان را در جای دیگر از
زندگی تکان می‌دهد
اینجا که ایستاده‌ایم
پرندگان
در چند قدمی ما می‌میرند
و ماهیانی که قرار بود
در دریا شنا کنند
حالا
در لوله‌های آب به راه افتاده‌اند
دست می‌کشم
روی ساختمان‌های اطراف
می‌بینم
کوه‌هایی هستند
که نمی‌توانند فرار کنند
نمی‌توانند
یکدیگر را صدا بزنند
و همان جا که ایستاده‌اند
برای
تمام سوالات زندگی‌ام می‌گریستند
اگر به عقب برگردیم
خاک به کجا فرار می‌کند؟
خورشید به کجا؟
من اما ترسیدم
دکمه‌ی آسانسور را بزنم
و خودم را
در روز چندبار تکرار کنم
خودم را
چون غریبی ببینم
که از آغوش مردی بازگشته است
چقدر غم‌انگیز است
از خانه بیرون بروم
و اولین زنی باشم
که در کوچه عاشق می‌شود

________________________________________
نقد شعر:
چه خوب در قالب سپید، کلمات را درست سر جایشان نشانده است این بانوی شاعره، او با شکلی اپیزودیک، همانند شکل و گونه‌ای که به ویژه این سال‌ها، در کار اکثر سپیدسرایان به چشم می‌خورد. رو به عقب حرکت می‌کند، از پدیدآمدن، از کشف و اختراع سخن گفته و از این‌که چه اندازه دنیا، هر چه بیشتر کشف می‌کند، کثیف‌تر، خشن‌تر، تلخ‌تر و با تمام این مصائب چه اندازه، راحت‌تر شده است، گویی بشر همه چیزش را فنا می‌کند تا بقای راحتی کسب کند، راحتی، شکی نیست که بسیاری از اختراعات دنیای تجمل، فقط و فقط برای راحتی جسمانی آفریده شده است، البته «سرعت» و «گلدتایم» یا درواقع اهمیت وقت در دنیای مدرن، را هم می‌شود از کارکردها و نیات تبدیل آنالوگ به اتومات و اتوماسیون‌های الکترونیکی تلقی کرد. چرا که دیگر دست‌ها در کار نیستند، بلکه ذهن‌ها هستند که درگیر می‌شوند.
شعر سپید مثل شعر کلاسیک واگرا نیست، تا وقتی شاعری در یک وزن شعری نوشت، بقیه هم بتوانند حتا از باب محتوا، آن را تقلید کرد، اگرچه ما با دزدی ایده در همه حالت مواجه‌یم، اما در محتوايی دیگرگونه و بیاناتی عمیق، سپید، قرابت و صمیمیت خاص خود را دارد، و زياد نمی‌شود، برای همین است که گاه حتا در یک اپیزد تکراری، تصاویری خلاقانه را به منثه‌ی ظهور می‌رساند. با این توانایی خوب و بهینه که امینه‌ خانم در سپیدنویسی دارند، حتما شاهد اشعار بیشتری از ایشان، در شکل‌های نوآورانه و با نگاه‌های نوتر، خواهیم بود. نکته‌ای که بسیار مهم است، اهمیت سپیدی‌ها در سپید‌نویسی‌ست. در فوتبال می‌گویند، فلان بازیکن بازی بدون توپ خوبی دارد، وقتی فوتبال بازی با توپ است، این رفتار دیگه چه صیغه‌ای‌ست؟ جوابش این است که او، وقتی توپ در اختیارش نیست، به سمتی می‌رود که بازیکن حریف را فریب دهد، یا جایی می‌رود که بتواند جاگیری مناسبی داشته باشد تا وقتی توپ برایش ارسال می‌شود، از آن فضاسازی بهترین استفاده را ببرد، سپیدی‌ها در سپیدنویسی به معنای جاهایی از متن است که می‌توان آن را حذف کرد، یا نکاتی‌ست از مفهوم، که ذکر نمی‌شود تا مخاطب خود آن‌ها را بیابد، پس لطفا سپیدی‌های متن‌ را دریابید، باید بلد باشيد چگونه از آن حرف‌های نانوشته بهره برد، تا برسید به سپیدی قله‌های فتح نشده‌، آن بالاهایی که با رسیدن به آن‌ نقطه، یعنی سپید شماشکوفاتر شده است. به امید آن هنگام و هنگامه!