به رقص واژه میان غزل گرفتارم
کنار دفتر شعرم چه عالمی دارم
بیا به گوشه دنج اتاق من؛ این‌جا
به شاعرانه‌ترین صحنه‌ی جنون‌وارم
بساط این همه دیوانگی که می‌بینی
فقط به عشق تو پهن است! این هم اقرارم!
بگو من این همه حسن و کمال و خوبی را
چگونه در دو سه مصراع و بیت بشمارم؟
هجوم لحظه به لحظه، نفس نمی‌ماند
امان نمی‌دهد این واژه‌ها به خودکارم
به وقت از تو نوشتن بهار من قلبم
شکوفه ‌می‌زند از شور و شوق بسیارم
تو بیت ساده نابی که می‌زنی طعنه
به استعاره، مجاز و جناس اشعارم
چقدر حرف نگفته برای تو دارم!!
که جای آن همه باید «سه نقطه» بگذارم

________________________________________
نقد شعر:
فاطمه خانم، با مطلع خوبی شعر را آغاز کرده است، جوری که خواننده را به ادامه‌ی شنیدن، مشتاق می‌کند، اولین هنر شاعر باید همین باشد که به شکلی بیت یا سطر نخست را گزین کند و چنان آن را با موسیقی واژه، معنای کشش‌دار ولفظ جذاب و جالب توجه برای مخاطب، بیاراید، که مخاطب در همان ابتدا مجذوب شعر شود، در سطرهای بعد، اقرار شاعرانه‌ای که در متن به آن اشاره شده، باز از نقاطی‌ست که خواننده را به غور و دقت فرامی‌خواند و از او می‌خواهد، این اقرار را در سطرها جست‌و‌جو نماید‌. و بعدتر هم که سراینده، منِ راوی مستقر در شعر، یا بهتر است بگوییم دانای‌کلی که شاعر دارد از سوی او حرف می‌زند، به دام نگفتن می‌افتد و همان‌جا گرفتار می‌شود، چنان‌که ترجیح می‌دهد چیزی نگويد و زیبایی‌های عشق‌اش را در وصف نگنجاند.
زبان شعری فاطمه به ما می‌گوید او به شرط عبور از ابتدایی‌نویسی، خروج از کهن‌گرایی، استفاده از زبان امروزی‌ها، نیز توسعه سوادی خود، می‌تواند با نظرگاهی جهان‌شمول و عاشقانه‌نویسی را به عنوان سنتی ایرانی و پارسی در شعر پی‌بگیرد، چه حاصلی که از ما بو نسل شاعران امروز، به سالیان بعدتر و قرون آتی منتقل خواهد شد، فارغ از انواع واکنش‌ها و اعتراض‌ها، همین سطرهایی‌ست که به عنوان شعر عاشقانه، از این زمانه برجای می‌ماند. یعنی اشعار اجتماعی و اعتراضی بیشتر جنبه‌ی مصرفی در همین ماه‌ها ‌و سال‌ها را دارد، اما شکی نیست که عشق، یه‌عنوان ره‌آورد تمام اعصار، به نسل‌های بعدی نیز ارزانی می‌شود و چه بهتر که عشق را با ادبیات و در زبان شعر، عرضه کنیم.
پس سرکار بانو، با تمرین و تمرین و تمرین و با نوشتن و نوشتن و نوشتن ، به بهترین‌ها‌ی دوره خود چشم بدوزید و چگونه نوشتن و چه گفتن را در همین ایام پیدا کنید، سعی کنید محتوایی غیرتکراری که شاعران دیگر از آن نگفته یا به ندرت گفته‌اند را کشف کنید و با بیانی زیبا، شعرهای عاشقانه خود را بنویسید، شعرهایی که باید با لفظ جدید و حاوی استعاره و کنایه و در کل صنایع بدیعی خوش‌کاربرد، همراه باشد تا مخاطب امروز آن را از شعرهای معمولی متمایز بداند، انتخابش کند و به رغم انبوه شعر و شاعر دیگر، آن را شایسته‌ی خوانده شدن و تشویق بداند. منتظریم فاطمه لطفی، در روزهایی نه چندان دور پیشارو، استارت بهتر نوشتن را بزند و… او حتما می‌تواند، کافی‌ست بخواهد و ادامه دهد.