گمان می‌کنم ربّنای تو بود
صدای خوش آشنای تو بود
چه حسّ عزیزی به من هدیه داد
یقیناً یقیناً ندای تو بود
بهاری که در من به ذوق آمده
دلیلش نفس در هوای تو بود
امیدم برای شکوفا شدن
فقط گلشن دست‌های تو بود
نسیمی که جان مرا زنده کرد
همین رأفت مشک‌سای تو بود
برایم دعا کن، دعا کن، دعا
که این عشق هم با دعای تو بود
امانت بگیر و دگر پس نده
از اوّل دل من برای تو بود
رضا جان مرا یاد کن باز که
رضای خدا در رضای تو بود

________________________________________
نقد شعر:
بگذارید همین اوّل کار از شاعر تشکّر کنم که در انبوه وزن‌های بلند تکراری که شاعران معاصر و خصوصاً شاعران جوان معاصر برای شعر خود برمی‌گزینند، سراغی وزنی کوتاه (متقارب) رفته است. صرف رفتن در فضاهای جدید وزنی، سبب نوآوری و شکوفایی اندیشه می‌شود. شاعر وقتی خود را در وزنی تازه می‌آزماید، ناخودآگاه به کلماتی روی می‌آورد که پیش از این چندان با آنان مأنوس نبوده است و در ساختار شعر، این کلمات، کلمات دیگری را فرامی‌خوانند که آن‌ها هم تازه‌اند و این هر دو سبب طراوت شعر، دست کم به لحاظ نظری، می‌شود.
حال وقتی شاعر از عهدۀ این وزن کوتاه خوب هم بربیاید، دیگر نورٌ علی نور است. شعر مریم شیخ اکبری فضای روشنی دارد و در عین سادگی، از بلاغت خوبی نیز برخوردار است. آن‌‌هایی که با ادبیات سر و کار دارند می‌دانند که سرودن ساده است ولی ساده سرودن از سخت‌ترین کارهای این عالم است.
با این حال، به نظر می‌رسد برخی ابیات این سروده می‌توانند اصلاح شوند یا به نفع باقی اشعار کنار بروند و به یکدستی فضا کمک بیشتری کنند. مثلاً این مصراع خیلی خوب است: «نسیمی که جان مرا زنده کرد» امّا نگاه کنید با چه مصراع دومی همراه شده است: «همین رأفت مشک‌سای تو بود». یا مثلاً در بیت پایانی «که» در انتهای مصراع فرد ناشیانه حضور پیدا کرده است و به راحتی نیز قابل حذف است. یا مثلاً تکنیک تکرار عبارت سه بار در این غزل تکرار شده است (یقیناً، دعا کن، رضا جان) که دست‌کم یک بار آن قابلیت تغییر دارد.
شاعر این غزل به شدّت نیز دارد سعدی بخواند و این‌قدر مانند این تکنیک تکرارش (!) خواندن را تکرار کند که زبان او بیش از این تراش بخورد و به آنچه که باید برسد و به لذّت‌آفرینی در حوزۀ ادبیات ادامه بده.