پرنده وار پریدم از آشیانه خود
غریب و ساده گذشتم از آب و دانه خود

نگاه پنجره «تر» مانده کوچ آسان نیست
شدم غریب مهاجر درون خانه خود

شبیه شانه به سر چتر گریه وا کردم
کسی گذاشت سرم را به روی شانه خود

سقوط ابری ام اما صعود گرمی شد...
قسم به لحظه پرواز عاشقانه خود

شکسته بالم واکنون نشانه ام این است
شکسته بال ترین شاعر زمانه خود...
________________________________________
نقد شعر:
نیلوفر پریدن را آغاز کرده است!؟ در ابتدای کار اما، سوال این است؛ «چه پروازی؟» در متن که دقت کنی، می‌بینی، شعر هنوز بال درنیاورده، پرواز کرده و بلافاصله به سقوط منجر شده است. سطر آغازین شعر، که بنا به گفته بزرگان، به آن بیت الهام‌شده می‌گویند و نیز در یونان باستان آن را «هدیه‌ی هِرمِس» می‌دانستند، هرمس ایزد موسیقی و ادبیات بوده است. اما به راستی چرا این بیت فرخنده، با ابیات سپس، فاصله‌ای طولی و عرضی دارد؟
بیت اول در غزل، باید چیز عمده‌ای را مطرح کند، مرحوم ابتهاج می‌گوید، بیت اول باید طوری باشد که انگار سوال طرح کرده، انگار گرهی افکنده است در مفهوم و بیت‌های بعد گشاینده‌ی آن بیت باشند، البته که ضمن این حرف‌ها، باید استقلال هم داشته باشد، اما این‌جا چیزی از آن‌ها که گفتیم به چشم نمی‌خورد. شاعر می‌توانست این بیت را سکوی پرتاب قرار دهد، اما نه آن‌که چون سامانه‌های معیوب، پرتابش دقیقا در همان‌جا فرود بیاید، چنان شما که در این شروع خوب، پرواز را می‌آغازید، حتا افسوسی از گذاردن آب و دانه را هم ذکر می‌کنید، ولی در بیت دوم فرود می‌آیید و می‌گویید؛ «شدم غریب مهاجر درون خانه خود»
در بعدتر، همبستگی مصاریع سوم و چهارم خوب است. تشبیه چتر گریه وا کردن به موهای شانه‌ به سر هر چند قیاسی مع الفارق است و می‌شود گفت با هم سازگاري ندارند، اما بد هم نشده است.
نیلوفر عزیز!
این زبان و این شاعرانگی ستودنی‌ست، اما با تمرین و نوشتن و نوشتن و خواندن و خواندن اشعار معاصرین، راه بهتر دیده شدن، در میان انبوه شاعران را بیابید، آن راه، تنها و تنها در بکر بودن مفاهیم، نوع زبان و چگونگی تالیف خلاصه می‌شود، قولی دارد یکی از شاعران جوان که بسیار راهنما و کارگشاست، او می‌گوید:«مگر قرارست همه‌ی شعرهای یکی در سطح خیلی خوب باشد؟ برخی از شعرها، تنها تمرین نوشتن است»
ان‌شاءالله روز به روز شعر های پربارتری از شما بخوانیم و بشنویم. کامروا باشید!