گرچه بسی‌ست بین من و ماه، فاصله
چیزی نمانده تا لب این چاه فاصله
قد می‌کشد برای خودش -خنده روی لب-
از نقطه ضعف من شده آگاه فاصله
با او همیشه گرچه که من راه آمدم
یک دفعه هم نیامده کوتاه فاصله
حالا که رفته سوی تو دیگر پس‌ش میار
باید بگیرم از دل گمراه فاصله
این کاج پیر را که خزانی زمین نزد
گاهی تو آتشش زدی و گاه فاصله
یک جرعه از هوایش و یک پلک دیدنش
از ما گرفته ای همه را، آه فاصله!
________________________________________
نقد شعر:
به شاعر این شعر درود می فرستم
یکی از زیبایی‌های هنر غزل‌سرایی، در عاشقانه‌نگاری‌ها متجلی است. جایی که شاعر تمام تخیل و تصویر را به خدمت عاطفه درمی‌آورد تا لحظات مجسم شده در پس زمینه‌ی ذهنش را با مخاطب به اشتراک بگذارد.
در این اثر شاعر به خوبی توانسته عنصر پرتکرار فاصله و دوری را به عنوان ردیف شعر به استخدام درآورد و در کنار تسلطش به موسیقی شعر، از گزینه‌های دیرآشنا برای ارتباط بهتر استفاده کند.
انتخاب وزن شناخته شده و متناسب با موضوع، قافیه درست و مناسب به همراه تسلط بر اتفاقات و موضوعات مرتبط با ردیف فاصله، همگی کمک کرده تا این اثر دلنشین‌تر و خوش‌ساخت‌تر جلوه کند.
البته در این بین موارد کمی هم وجود دارد که توجه به آن، شاعر را در خلق اثری منزه‌تر یاری خواهد کرد.
به عنوان مثال استفاده از کلمه‌ی "بسی" آن هم در مطلع شعر می‌تواند قضاوت ابتدایی "کهنه‌سرایی" را به مخاطب القا کند که ای کاش حداقل در مطلع اتفاق نمی افتاد.
علاوه براین در برخی ابیات ارتباط افقی مصرع خیلی جفت و جور نیست و مانند دولنگه یک در استوار نشده است. این امر در ابیات اول و دوم نمود بیشتری دارد.
نوع پرداختن به ضمیر غیر از راوی در شعر دچار تغییر ناخودآگاه شده است. ضمیر غایب در بیت های اول تا سوم متفاوت است. در بیت چهارم ناگهان با" تو"یی روبرو می شویم که مسبوق به سابقه نیست. در خصوص خود شاعر هم در اکثر ابیات "من" رکن بازگشت تعابیر است؛ ولی در بیت آخر "ما" بدون هیچ دلیل وزنی و غیره به شعر وارد شده است.
در کل، این اثر دارای پتانسیل عاطفی بالایی است و ربیعی جوان با کمی نازک‌اندیشی بیشتر می‌تواند آثار بسیار خوبی را تولید کند.
شعر او با پایان بندی قابل ملاحظه‌ای و با ضرباهنگ خوبی به پایان میرسد و از این بابت باید به شاعر تبریک گفت، زیرا مخاطبش را به خوبی اغنا می کند و منتظر نمی گذارد.
این شعر، حاکی از این است که در آینده ای نزدیک از این شاعر بسیار خواهیم شنید. این خط و این نشان...