بی‌تو، ولی با هم وطن را می‌سراییم
سخت است؟ شعر نارون را می‌سراییم
ما اهل حرف پوچ گفتن نیستیم آقا!
ما با عمل صدق سخن را می‌سراییم
از ریشه‌ها می‌آید این قوت که در شاخه‌ست
ما کاوه‌های پیل‌تن را می‌سراییم
مردن که ختم دفتر ما نیست، ما هستیم
چون عود بوی سوختن را می‌سراییم
انگشترت دست تمام ماست، می‌بینی؟
حالا سلیمانی شدن را می‌سراییم
________________________________________
نقد شعر:
هیچ اشکالی ندارد که شاعر برای آرمان خویش بسراید، بویژه که آرمان او آرمانی والا و در نگاه کلان‌تر، آرمان آحاد مختلف جامه نیز باشد امّا آرمانی سرودن خطراتی دارد.
مهم‌ترین خطر سرودن در این وادی‌ها، رضایت شاعر به بسته شدن معناست. شاعر وقتی برای آرمانی بلند می‌سراید، گاه بدین دام می‌افتد و با خود می‌گوید: «حالا که برای چنین هدف والایی شعر می‌گویم، پس هر جا شعر چیزی که می‌خواستم نشد، این حق را دارم که به نفع هدفم از آن بگذرم.» این خطر بزرگی است.
شاعر باید بهترین اشعار خود را وقف آرمانش کند و برای هدفی والا، شعری والا نیز بسراید که حتّی از دیدگاه مخالفان عقایدش نیز قابل احترام باشد.
عدم دقّت شاعر در انتخاب و رعایت وزن و سهل‌انگاری در استفاده از کلمات و قناعت به مفاهیم دم‌دستی بدون پرداخت جدید، علیرضا نژادمهر را از سرودن شعری والا بازداشته است.
بگذارید با مصداق پیش برویم. در بیت اوّل «شعر نارون» چیست و چه پیشینه‌ای در ذهن مخاطب دارد؟ آیا انتخاب نارون دلیلی جز قافیه دارد؟ آیا مثلاً اگر قافیه به «سرو» می‌خورد، شاعر با آن سازگارتر نبود؟ در بیت دوم؛ مگر صدق سخن را می‌سرایند؟ آیا شاعر دوست نداشته بگوید «صدق سخن را می‌سنجیم» ولی ردیف با او سر لج داشته است؟ در بیت سوم ارتباط ریشه‌ها و شاخه‌ها با کاوه چیست و کاوه از کی به لقب «پیل‌تن» مشهور شده است؟ آیا زور کلمات از قدرت انتقال شاعر پیشی نگرفته است؟...
شاعر ما راه درازی پیش رو دارد و تجربیات نخواندۀ فراوانی، انتظار او را می‌کشند. به عنوان یک دوست، مطالعۀ آثار محمّدکاظم کاظمی، خصوصاً مثنوی‌های ستیهندۀ ایشان را در این مرحله از سرایش، پیشنهاد خوبی برای سرایش‌های بعدی علیرضا نژادمهر می‌دانم که ان‌شاءالله با دستی پرتر قلم به دست بگیرد و با شیوه‌ای که دوست دارد –نه شیوه‌ای که شعر تحمیل می‌کند- بسراید.