حرف‌های من

       مثل برف بود

            ساده و سپید

قاصدک

   -پیک عاشقانه‌های بی صدا-

          غرق در خیال حرف‌های باد

             رد شد از کنارم و مرا ندید

تو شبیه واج‌های صامتی!

حسرت تمام روزهای رفته را

      می‌توانی از دلم درآوری

                                 ولی

               ایستاده‌ای کنار آن درخت

                 همچنان

                       نگاه می‌کنی

می‌کشد مرا سکوت چشم‌های تو

اشتباه می‌کنی!

نقد:

با توجه به اهمیت نقش قالب نیمایی در شعر روزگار ما، شعر پیش رو از جمله ‌اشعاری است که می‌کوشد از ظرفیت‌های این قالب به خوبی استفاده کند. این شعر از تصاویر زیبا خالی نیست. تشبیه حرف به برف، با وجوهِ شبه گفته و ناگفتۀ بسیارش و زیباتر از آن تصویر قاصدکی حواسپرت که غرق در حرف‌های باد است، نشان از لطافت طبع شاعر دارد. اما از سوی دیگر در انسجام این تصاویر و توصیفات، اندکی تردید است. ارتباط تصویر برف، با قاصدک چیست؟ یا عزیمت یکبارۀ شاعر به تصویری انتزاعی مثل «واج»؟ چه ارتباطی میان واج و تواناییِ از دل درآوردن حسرت‌ روزهای رفته هست؟

به نظر می‌رسد تلاش شاعر برای پیوند گویایی و کنشمندی با حروف مصوت و پیوند سکوت و بی‌عملی با حروف صامت، چندان موفق نیست. با این‌همه می‌توان پایان‌بندی شعر را تا حدودی موفق ارزیابی کرد. شاعر در این بخش توانسته پس از ذکر مقدمات و فضاسازی لازم، با یک بازی موسیقایی دلنشین (نگاه می‌کنی، اشتباه می‌کنی) و یک ضربۀ بیانی مناسب، توجه و تأثر مخاطب را برانگیزد.