«به بهانه کمبود آب در شهر مقدس قم»

سلام ای ابر خوش‌رنگ بهاری
برام از شهر قم سوهان میاری؟ 
آها! البته فهمیدم، ببخشید
تو ابری با کویر کاری نداری 
تو ابری جای تو بالای بالاست
چرا زخمی شدی و بی‌قراری؟
نشستی گوشۀ دنج سماوات
رو خورشید می‌نویسی یادگاری
دلت تنگه واسه یک بارش خوب
میگی پرغصّه‌ای و درد داری
آهای ای ابر خوش‌رنگ بهاری
میشه گاهی تو شهر قم بباری؟
بی‌بی هم مثل تو غصّه‌ش زیاده
میشه دوستاتو سمت قم بیاری؟

نقد:
سرودن در قالب ترانه، به خودی خود، به سبب تأثیراتی که بر زبان می‌گذارد، باعث نوعی ایجاد صمیمت و نزدیکی میان شاعر و مخاطب می‌گردد. نکته‌ای که در جریان ترانه‌های سال‌های اخیر چشمگیر است، تکراری بودن کلمات و عناصر شعری ترانه‌هاست. از این حیث، همین که این ترانه از این تکرارزدگی‌های مرسوم به دور است، قابل تقدیر است.
شاعر سعی داشته است یک معضل همیشگی برای شهرش را در قالب شعر و با بیانی دیگرگون بیان کند و در این راه از هم‌صحبتی با یک ابر بهره برده است. چند نکته در این ترانه قابل ذکر است که در ادامه به آن‌‎ها پرداخته خواهد شد.
زبان شاعر روان است و سعی دارد شعر را با طرحی که از پیش اندیشیده پی بگیرد امّا متأسّفانه چند مشکل عمده در این راه دیده می‌شود؛ در مصراع ششم به مسئلة زخمی شدن ابر اشاره می‌شود، در حالی که به نظر می‌رسد این امر به کویر و قم نسبت داده می‌شد 

و به عبارت بهتر، از این بیت به بعد، منطق شاعرانه به هم می‌ریزد. از آن گذشته، اگر این ابر زخمی و داغدار و غصّه‌دار است، چگونه گوشة دنج سماوات (واژة سماوات هم انسی با زبان این شعر ندارد) نشسته و برای خودش روی خورشید یادگاری می‌نویسد؟! در تمام شعر مشخّص نمی‌شود علت این غصّه‌دار بودن ابر چیست و هیچ حسن تعلیلی و به طور کلّی تعلیلی برای این مطلب ارائه نمی‌شود.
گذشته از این مشکل عمده، در موارد دیگر، زبان عاطفی و صمیمی و تخاطب مهربانانة راوی و ابر رعایت شده است. عنصر «بی‌بی» هم با آنکه بی هیچ تمهیدی وارد داستان شده است امّا نسبتاً خوب نشسته است.