تا فکر تو را مدام در سر دارم 

از اول شب تا به سحر می بارم

 

از بس که هوای عشق حاصلخیز است

هی بذر جنون در سر خود می کارم

 

#عفت_نظری

از درد، از آشنای من حرف بزن
از هر شبِ ماجرای من حرف بزن
درباره‌ی عشق، عاجزم از گفتن
ای اشک! بیا؛ به جای من حرف بزن

□

ای گوشه‌نشین منزوی! گریه نکن
این‌گونه ز دست می‌روی، گریه نکن
حالا که شکسته‌ای، ولی ای دل من!
یک‌روز بزرگ می‌شوی... گریه نکن

دیوار و در خانه ی ما می لرزید
مادر که به هنگام دعا می لرزید

دل کندن از او کار یداللّه نبود
آنگونه که دستان خدا می لرزید

#محمدجواد_قیاسی

آرایش تو عشق مرا پس زد

صرفا برای من هوسی هستی

زیبایی تو خرج قشنگی شد

ای جشن رنگها ! چه کسی هستی ؟

 

پشت کدام شکلک تکراری

خوابیده است مقصد تقدیرم ؟

زیر کدام گونه ی مصنوعی

دفن است بوسه گاه اساطیرم ؟

 

آه ای عزیز گمشده ام ! ای عشق !

پشت کدام لنز گرفتاری ؟

ای بوی پاک پیرهن یوسف !

از حس چند تجربه سرشاری ؟

 

از درد خاطرات کدامین عشق

باید در این زمانه غزل گوییم ؟

وقتی دروغ باور آدم هاست

حیف است عاشقانه غزل گوییم

# # #

روزی به نام نامی " آزادی "

بردند نوجوانی چشمت را

خط زد شهاب سرمه ای و سربی

آفاق آسمانی چشمت را

 

چشم تو چشمه ی همه خوبی هاست *

من تشنه ام ... سراب نمی خواهم

خورشید من زلال نگاه توست

تصویر آفتاب نمی خواهم

 

در پشت این خطوط جدید انگار

در پشت میله ی قفسی هستی

ای زیر بار رفته ی آرایش !

پیدا نمیکنم چه کسی هستی

 

 

**لبخند تو خلاصه ی خوبی هاست  ... قیصر امین پور

از این ابهام بی پایان،از آن آغاز می ترسم
کبوتر بچه ای هستم که از پرواز می ترسم

شبيه عشق ممنوعی ، درون سينه‌ای حبسم
من آن احساس پنهانم که از ابراز می‌ترسم

منم آن تار بی‌تاری که گم شد کنجِ انباری
گلويی خسته و پیرم که از آواز می‌ترسم

تفأل می‌زنم ، اما جوابش را نمی‌خوانم
که از تعبير فال خواجه‌ی شيراز می‌ترسم

ميان گور ، خوش بودم که با لطف مسيحايی
به دنيا آمدم ، اما از اين اعجاز می‌ترسم

من از دنیا نمی خواهم بجز آرامش رفتن
از این ابهام بی پایان،از آن آغاز می ترسم

 

جز حضرت دلبر که در هستی مقیم ست

دیگر وجودی نیست، پس عالم قدیم ست

 

با چشم دل بنگر به گیتی تا ببینی

گیسوی معشوقه صراط المستقیم ست

وقتی برایش شعر می‌گویی، حواسش نیست
دنیا برایت می شود در حکم یک زندان
کِز می‌کنی یک گوشه از سلول و هرلحظه
او را تصور می‌کنی در نقش زندان‌بان
 

دنیای تو یعنی تماشا از پس میله
دنیای او یک راهرو زیر قدم‌هایش
تو از پس میله برایش شعر می‌گویی
شعری برای خستگی چشم زیبایش
 

چشمان او محتاج یک لالایی شیرین
اما چنان غرق است در این نقش اجباری
گویا پر از دنیا کشیده در همین لحظه
بازیگر مغرور این سریال تکراری
 

زنگی برای استراحت می‌خورد هر روز
تو هستی و یک کاغذ کاهیِ در مشتت
هر روز می خواهی که دستت رو شود اما
باز استرس دست تو را می بندد از پشتت
 

شعر تو می ماند به روی کاغذ کاهی
هر روز از تو دورتر چشمان زندان بان
گویا توجه بیش از این لازم نبود و نیست
در حال این زندانیِ آرام در زندان
 

زندان به تاریکی‌اش افزوده در این شب‌ها؟!
یا کم شده سوی نگاه خسته‌ات شاعر؟!
با این که می‌گردی نمی‌بینی نشان از او
یا کاغذ کاهی و دست بسته‌ات شاعر
 

دور و بر سلول خود دیگر نمی‌بینی
حتی نشان از میله ای، گویا که آزادی
اما به روی تخت خوابت باز می‌بینی
آن شعر روی کاغذت را دست او دادی
 

ای شاعر خسته که خو کردی به این زندان
بیرون بیا از قصه ها، این خواب‌هایت چیست؟!
دیگر بخواب آرام روی تخت خوابت چون
وقتی برایش شعر می‌گویی حواسش نیست

بسم الله الرحمان الرحیم

 

اخم تو شبیه قهوه ی قاجاری

چشم تو چنان قبیله ی تاتاری

با این همه اوضاع دلت سرسبز است

مانند مسیر سبز گرگان_ساری...

 

سید مصطفی صالحی

مانند تویی که به منَش برگشته
نفس و نَفَسی که به تنَش برگشته

ای کاش که رهبرم بگوید یک روز
حاج احمد من به میهنش برگشته

 

"محمدجواد قیاسی"