ای آشنای من که نشانی غربتی

آیینه دار صبح به هنگام صحبتی

اول کسی که حاتم طایی گدای اوست

دوم شهید کشته ی از جهل امتی

هرحسن یوسف است برای توسینه چاک

بو برده شمه ای که تو عطر نجابتی

کردند باز سفره دل را جذامیان

گفتند؛مرهمی وتو عین عنایتی

شمشیر در نیام دلیل قیام شد

وقت عمل به ریشه فتنه تو ضربتی

بخشیده ای تو خشت به خشت بقیع را

اینک ضریح نه که تو دارای تربتی

ای مهربان تر از تو فقط کردگار تو

دریامنم،شکسته چو موجی کنار تو

از چادر نماز تو گل کرده زندگی

عطر محمدی ست شمیم بهار تو

از بی قراری ام شده ای بی قرار

لبخند من دلیل امید و قرار تو

اینک تو زیر سایه من ایستاده ای

نه این منم نشسته ی در سایه سار تو

آغوش تو مرا ز غم آزاد میکند

آرامشی ست در خنکای حصار تو

یک ذره گرد چادر تو چرخ خورده ام

مهرت ستاره کرده مرا بر مدار تو