پرهیز از سرودن «غزل_مرثیه» ‌های مکشوف و عریان

شاعر عاشورایی باید با رعایت ادب و آداب زبان به مدح و ستایش خاندان رسالت (علیهم السلام) باز کند و مَحرم مصائب ابا عبدالله (ع) باشد، نه این که با سرودن غزل – مرثیه‌های مکشوف و عریان و منظوم کردن آنچه در مقاتل آمده است، بی رحمانه نیشتر بر زخم‌های کربلا بزند، داغ آل الله را تازه کند و آبروی خاندان رسالت را با بی هنری به حراج بگذارد. ما باید همچون حضرت زینب(س) چشم زیبابین داشته باشیم و در آیینه شعر عاشورایی  ظرافت‌ها و زیبایی‌های بی‌بدیل این «مینیاتور الهی» را در پیش چشم جهانیان به تماشا بگذاریم، و با پرهیز از سرودن غزل – مرثیه‌های عریان و مکشوف امام را یاری کنیم. شعر عاشورایی نباید تنها به دنبال به تصویر کشیدن صفحه سیاه عاشورا و بازسازی صحنه‌هایی چون گودال قتلگاه، تنور و خولی، سرهای برآمده بر نیزه، اجساد افتاده بر خاک، خیمه‌های آتش گرفته، دربدری کاروان اسیران و ... باشد. بلکه باید با شیوه‌های هنرمندانه‌تری عظمت روح سالار شهیدان کربلا را در لحظه پرواز به سوی معشوق ازلی و ابدی با روایت شاعرانة این جمله به تصویر بکشد که فرمود:«الهی! صبراً علی بلائک و تسلیماً لامرک...»

شاعر اصیل عاشورایی باید اوج حماسه و ایثار را در رجزخوانی حضرت ابوالفضل (ع) به روایت بنشیند که در فتنه‌خیز حوادث فرمود:

والله ان قطعتم یمینی

انی احامی ابداً عن دینی

مقام معظم رهبری نیز در خصوص پرهیز از خواندن روضه مکشوف و استفاده از بیان هنرمندانه در روایت واقعه کربلا می‌فرمایند:

«ما در مشهد یک منبریِ معروفی داشتیم - خدا او را رحمت کند - مال 50 سال قبل است؛ مرحوم رکن الواعظین. او منبر می‌رفت و مردم پای منبر روضه‌خوانی او مثل ابر بهار گریه می‌کردند؛ در حالی که خودش هم بارها می گفت من اسم نیزه و خنجر نمی‌آورم. واقعاً هم نمی‌آورد؛ بنده ده‌ها منبر از او دیده بودم. حادثه را آنچنان هنرمندانه تصویر می‌کرد که مجلس را منقلب می‌ساخت؛ بدون این که بگوید «کشتند»، بدون این که بگوید «تیر زدند»، بدون این که بگوید «شمشیر چنین زدند» یا «خنجر چنین زدند»؛ این‌ها را نمی‌گفت. می توان با شیوه‌های هنرمندانه، روضه‌خوانیِ خوب کرد و گریاند.»

(بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب  در دیدار با مداحان، 13/3 /1389)