دفتر شعر

تقدیم به مادران  غواصان هشت سال جنگ تحمیلی
 

غروب که شد 
کنار اروند برو
مد می شود و به احترامت از جا بر می خیزد.

رود، پر از گوش ماهی هاست مادر جان
بگو که پدرش چقدر زنده ماند 
تا حجله ی دامادی اش را ببیند
بپرس چرا رود تمام تنش را پس نداد؟
صدفها را یکی یکی بردار 
بی شک چشم یونس ات
در شکم یکیشان است.
کاسه ی دستانت ترک برداشته اما 
جرعه ای از آب بردار 
بوی دسته گلت را می دهد.

صبح که شد 
برگرد مادر جان
اروند برایت تعظیم خواهد کرد.
 

شهریار شفیعی
 

رها کنید مرا بی حساب می گریم
منی که میشوم از غصه آب میگریم

چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را؟
سوال میکنی و در جواب میگریم

دعا دعا به دعا خواستم تو را هر شب
دعای من که نشد مستجاب..میگریم

غزل،قصیده..چه فرقی است وقت دلتنگی؟
که با شنیدن هر بیت ناب میگریم

شراب میخوری از التهاب میخندی
شراب میخورم از التهاب میگریم

چه حال زار و نزاری که در میانه شب
که در میانه شب...گرم خواب میگریم!
 

به بی بصیرتان

دشمن سقوط «سلسله» را بر نتافته است
ختم به خیر غائله را بر نتافته است
همچون سگی که قافله را بر نتافته است
از لحظه ای که شور حسینی بلند شد
از هر مناره بانگ خمینی بلند شد

جنگی که در گرفت پیاپی ادامه یافت
وعده وعید سلطنت ری ادامه یافت
فتنه به فتنه تا «نهم دی» ادامه یافت
می خواستند باورمان را عوض کنند
اندیشه های برترمان را عوض کنند

بالا گرفت دشمنی عمرو عاص ها
در گیر و دار بازی این بی حواس ها
اینگونه بود قصه ی حق ناشناس ها:
قرآن به نیزه رفت، علی بی سپاه ماند
باری میان معرکه بی تکیه گاه ماند

آنان که مهر میهن خود را فروختند،
یکجا شکوه «بهمن» خود را فروختند،
تنها به ارزنی من خود را فروختند
از گرد روی آینه بی قدر تر شدند
در بطن انقلاب «بنی صدر» تر شدند

هر لحظه بود آتشی از گورشان بلند
دشمن دمیده بود به شیپورشان بلند
می شد مدام هلهله ی سورشان بلند
آتش به جان زدند به جان، بی بصیرتان
انسانیت کجاست درین گرگ سیرتان؟!

گر چه همیشه در دل جنگ است میهنم
آماج تیرهای فرنگ است میهنم
بیچاره! گربه نیست پلنگ است میهنم
هرگز مباد خون شهیدان هدر شود
خونی که ریختند فراوان هدر شود

در دوستی نفاق به جایی نمی رسد
آنسان که باتلاق به جایی نمی رسد
اینگونه اتفاق به جایی نمی رسد
باری به سنگ خورد حقیرانه تیرشان
پایان گرفت بازی شاه و وزیرشان.

محمد شکری فرد

به استقبال غزل سعید بیابانکی

"شما حماسه سروديد و ما به نام شما
فقط ترانه سرودیم و نان درآوردیم... "

*****

هی پاره های  تن از این دور و بر آوردیم
سرباز بردیم از وطن اما سر آوردیم

خون جگر تقدیر لیلا های بسیاریست
اکبر (ع )به میدان برده ایم و اصغر (ع) آوردیم

با خون  اسماعیل ها عمری نمک گیریم
حال  آن نمک را سهم زخم هاجر آوردیم

هر بار که نان و نوا را  در خطر دیدیم
 صد ها جوان بی سر نان  آور آوردیم

سرها به روی دوشمان،هی پُست میگیریم
اینقدر پّستیم...آه شورش را در آوریم

پرپر شدند انها ،عرقها ریختند و ما...
مااز عرقهاشان گلاب قمصر آوردیم

ما تاجران باغهای پرپر جنگیم
ظرف گلاب و میوه های نوبر آوردیم

گوش  یتیمان شهیدان نشنود ای کاش
این اعترافی را که بیت اخر آوردیم

پامال می شد خون باباهایشان وقتی
مشتی  اَبَر ترسوی دشمن پرور آوردیم

مرضیه_شهیدی

گفتی که پیمبر کتابم باشم

چون ماه، مرید آفتابم باشم

رفتی که مدافع حرم باشی و من

ماندم که مدافع حجابم باشم

اسیرِ گرد و غبار ست و تند باد، دلم
نداد گوش به من، دل به من نداد، دلم

 کمین نشسته مرا هم به خود دچار کند
به ساده بودن من کرده اعتماد دلم

نگفته های مرا هر چه هست می داند
سر مرا به خدا می دهد به باد، دلم

"نمی شود به فراموشی ات سپرد و گذشت"۱
تو چشم خوردی و خواندم "واِن یکاد..."، دلم

صفای شعر نداری میان این بازار
خدا کند که شود حجره ات کساد، دلم

تمام همسفرانت به پای مکتب عشق
رسیده اند به پایان اجتهاد دلم

تو مانده ای و منی که نشسته پای دلش
مگر به هم برسیم عرصه معاد، دلم

۱. حسین منزوی

از خواب تو شد نصیبمان بیداری 

از چشم تو روسیاهی و بیماری 

دریا هستم لمیده در ساحل تو 

از چشمه ی دور آب بر می داری ؟!

«بِسمِ رَبِّ الشُّهداء و الصّابِرین»

یک عده سر مقام و شهرت دارند

یک عده غم معاش راحت دارند

ارزان مفروش جان خود را کز تو

یک شهر توقع شهادت دارند...

#رضا-سهرابی