آرمان ضیائی‌فر
افتاده است اشکی بر گونه‌هام امشب
انگار می‌گذاری در کوچه گام امشب
گاهی به پیچ‌ مویی، گاهی به شور شعری
افتاده است هر کس، آخر به دام امشب
شب‌ها به انتظارت امّا چه دیر طی شد
یک خمره می بیاور نزدیک جام امشب
دنیای کوچک ما، آغوش آسمان است
رؤیای پر کشیدن از روی بام امشب
دستی به آسمان و دستی به جام دارم
باید به من بگویی، آخر کدام امشب؟
یک لحظه دل سپردن، یک عمر شعر و مستی
یک بوسه است تنها، حسن ختام امشب

نقد شعر:
شعر هر دوره‌ای مختصّات ویژۀ خود را دارد و اساس شباهت همین مختصّات است که موجب به وجود آمدن مبحث سبک و سبک‌شناسی در علوم مرتبط با ادبیات شده است. بی‌شک در این مسیر، ادبیات از اجتماع تأثیر می‌پذیرد و بر آن تأثیر هم می‌گذارد.
شاعر بزرگ به مرحله‌ای می‌رسد که برخی شیوه‌های کلامی را آنِ خود می‌کند و کار را به جایی می‌رساند که شما بی که بخواهید به گوگل مراجعه کنید، پس از شنیدن شعر، می‌توانید با یکی دو حدس نام گوینده را بیابید (البتّه با ضریب خطایی اندک).
همۀ این‌ها را گفتم که بگویم شعر آرمان ضیائی‌فر انگار در میان چند گونۀ زبانی و چند برهۀ زمانی در نوسان است. غزلی که خواندیم نه آن‌چنان معاصر است که نشانه‌های جهان امروز را در آن جستجو کنیم و نه آن‌چنان کهن، که با معیارهای گذشته قابل ارزش‌گذاری باشد.
مثلاً بیایید مقایسۀ جزئی کنیم بین فضای بیت سوم و چهارم. بیت سوم بیتی میخانه‌ای است با کلماتی از پیش آشنا و با همان شکلی که معمولاً از این گونه فضاها انتظار داریم و بیت چهارم بیتی است امروزی‌تر که نشان می‌دهد با شاعری معاصر روبه‌روییم.
اشتباه نکنید! سرودن به زبان قدما هیچ اشکالی ندارد و ما حتّی در دوران معاصر، شاعر بزرگی مثل اخوان ثالث داشته‌ایم که طرز او به شاعران سبک خراسانی بیشتر شباهت دارد، تا یک شاعر پس از نیما، امّا چون زبان و فضای شعر را می‌شناسد، می‌تواند هر شعر را با انتخاب درست در چینش کلمات و پیوند عبارات با یکدیگر، به سرانجامی خوشایند برساند. در مقابل، فروغ فرّخزاد در دفتر پایانی خود، زبانی امروزین برگزیده است و او نیز آثاری ارجمند آفریده است.
آرمان ضیائی‌فر را دعوت می‌کنم که آثار موفّق محمّدعلی بهمنی و بخصوص غزل «از خانه بیرون می‌زنم امّا کجا امشب» را بخواند و با خود دلایل توفیق آن‌ها را مرور کند و در غزل‌های خود به کار بببندد.